باري ، عرفاي عاليمقدار از تجلّي ذاتي كه توأم با جمال بوده باشد ، تعبير به چهره نماياندن يار و محبوب، و يا پرده برداشتن از رخسار، و يا نشان دادن سيما و صورت او مي‌نمايند . چنانكه خواجه شمس‌الدّين محمّد حافظ شيرازي أعلي اللهُ تعالي رُتبتَه مي‌فرمايد:
بايد دانست كه چون تقرّب بنده به خداوند عزّوجلّ حاصل گردد حجابهاي نفساني او از ميان برداشته ميشود. قرب به خدا يعني بي‌پرده بودن. تقرّب به خدا يعني انجام دادن فعلي كه موجب رفع حجاب شود.
تمام عباداتي را كه انجام مي‌دهيم بايد به نيّت تقرّب به سوي او بوده باشد، و گرنه آن عبادت باطل است و به پشيزي ارزش ندارد، گرچه پيكره عمل درشت و چشمگير بوده باشد.
قرب به خداوند، قرب مكاني و يا زماني و يا سائر امور طبيعي نيست. چرا كه خداوند محلّي ندارد تا انسان بدان محلّ نزديك گردد . و در زماني واقع نمي‌باشد تا انسان بدان زمان خود را نزديك نمايد. مكان و زمان و سائر عوارض و جواهر ، مخلوق و آفريده خدا هستند، و در مشت قدرت وي قرار دارند. وَالسَّمَـاوَات مَطْوِيَّـٰتُ بِيَمِينِهِ . 20
امّا ميان نفس انسان و خداوند حجابهائيست ، بلكه هفتاد هزار حجاب است . و هر عملي را كه انسان انجام دهد ، خواه فعل طاعت بوده باشد خواه ترك معصيت ، اگر از روي قصد قربت و نيّت نزديكي به وي باشد، يك عدد از حجابها را بر مي‌دارد يعني نفس انسان يك مرحله به خداوند نزديكتر ميشود و خود را روشن‌تر مي‌نگرد، و قساوت و ظلمات دروني‌اش را كمتر و سبكتر احساس مي‌نمايد؛ تا رفته رفته، بنده جميع حجابهايش از بين مي‌رود و ميان وي و خداي وي هيچ فاصله و بعد نفساني باقي و برقرار نمي‌ماند.
آنگاه است كه وي با چشم خدا مي‌بيند، و با گوش خدا مي‌شنود، و با زبان خدا سخن ميگويد . يعني ديگر چشم او چشم او نيست، چشم خداست. و گوش او گوش او نيست، گوش خداست. و زبان او زبان او نيست، زبان خداست.
و به عبارت بهتر چون جميع صفات و افعالي را كه تا بحال به خود از روي استقلال نسبت مي‌داده است، عنوان استقلال آن از ميان برداشته شده، و آتش زده گرديده و خاكسترش هم به باد فنا رفته است، و در وجود و صفت و فعل او جز عنوان آيتيّت و مرآتيّت چيزي بجاي نمانده است، فلهذا خداوند است كه در اين مرآت درخشيده است، و از دريچه اين بنده اظهار هستي مي‌كند. و از چشم اوست كه مي‌بيند، و از گوش اوست كه مي‌شنود، و از زبان اوست كه تكلّم مي‌كند، و با پاي اوست كه راه مي‌رود، و با انديشه اوست كه فكر مي‌نمايد، و از عقل اوست كه ادراك مي‌كند. پس خداوند موجود است و بس. و خداوند بينا، و شنونده، و گوينده، و راه رونده، و تفكّر كننده ، و ادراك نماينده است و بس.
در اينجاست كه عارف بلند پايه ما: شيخ محمود شبستري أعلي الله مقامه مي‌فرمايد:
يعني هميشه بنده نزديك ميشود به من به نوافل يعني به طاعات و عبادات نافله مثل نماز غير فرض، و روزه غير رمضان، و قرائت قرآن، و تسبيح، و ذكر، و فكر ، و توجّه تامّ به مبدأ ، و معاونت فقرا و مساكين و غيرها، تا وقتيكه من او را دوست دارم. و چون من او را دوست داشتم، من گوش او باشم، و من چشم او باشم، و من زبان او باشم، و من دست او باشم ، و من پاي او باشم. پس به من شنود، و به من بيند، و به من گويد، و به من گيرد، و به من رود.
هيچ بنده‌اي به سوي من اسباب محبّت خود را فراهم نمي‌سازد كه محبوبتر باشد نزد من از آنچه را كه من بر وي حتم و واجب نموده‌ام. و بطور حتم و يقين بنده من به سوي من اسباب محبّتش را گرد مي‌آورد با بجا آوردن كارهاي مستحبّ ، تا جائي كه من او را دوست دارم. پس چون من او را دوست داشتم، من گوش او هستم كه با آن مي‌شنود، و چشم او هستم كه با آن مي‌بيند، و زبان او هستم كه با آن سخن ميگويد، و دست او هستم كه با آن مي‌دهد و مي‌گيرد، و پاي او هستم كه با آن راه مي‌رود.
وقتيكه مرا بخواند اجابت مي‌كنم، و وقتيكه از من درخواست كند به او مي‌دهم.
و من هيچگاه تردّد ننمودم در چيزي كه مي‌خواستم آنرا بجاي آورم مانند تردّدم در مرگ مومني كه اراده داشتم او را بميرانم؛ او مرگ را ناگوار مي‌داشت و من آزار و اذيّت او را ناگوار مي‌داشتم.»
علاّمه مجلسي رضوان الله عليه در «بحار الانوار» عين اين روايت را سنداً و متناً از «محاسن» روايت كرده است. 30
و كليني با دو سند مختلف و قريب‌المضمون اين حديث را روايت نموده است:
اوّل: از محمّد بن يحيي از أحمد بن محمّد بن عيسي، و أبوعليّ اشعري از محمّد بن عبدالجبّار؛ همگي از ابن فَضّال، از عليّ بن عُقْبه، از حمّاد بن بَشير روايت نموده است كه گفت: من شنيدم از حضرت امام جعفر صادق أبا عبدالله عليه السّلام كه مي‌گفت:
ذَلِكَ لَهَلَكَ . وَ إنَّ مِنْ عِبَادِي الْمُوْمِنِينَ مَنْ لَا يُصْلِحُهُ إلَّا الْفَقْرُ ، وَ لَوْ صَرَفْتُهُ إلَي غَيْرِ ذَلِكَ لَهَلَكَ.
وَ مَا يَتَقَرَّبُ إلَيَّ عَبْدٌ مِنْ عِبَادِيِ بِشَيْءٍ أحَبَّ إلَيَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَيْهِ . وَ إنَّهُ لَيَتَقَرَّبُ إلَيَّ بِالنَّافِلَةِ حَتَّي أُحِبَّهُ؛ فَإذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ إذًا سَمْعَهُ الَّذِي يَسْمَعُ بِهِ، وَ بَصَرَهُ الَّذِي يُبْصِرُ بِهِ، وَ لِسَانَهُ الَّذِي يَنْطِقُ بِهِ، وَ يَدَهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا.
إنْ دَعَانِي أَجَبْتُهُ؛ وَ إنْ سَأَلَنِي أَعْطَيْتُهُ. 32
ترجمه اين حديث نيز به عين ترجمه حديث مرويّ از «محاسن» مي‌باشد. بجز آنكه در صدر اين حديث تصريح شده است كه اين خطاب حضرت پروردگار جلّتْ عظمتُه در معراج رسول اكرم صلّي الله عليه وآله بوده است. زيرا صدرش اين است كه: چون پيامبر را به معراج بردند گفت: اي پروردگار من ! حالت مومن در نزد تو چطور مي‌باشد؟! و در جواب ، خداوند فرمود: يَا مُحَمَّدُ ! ... و بجز آنكه خداوند ميگويد: «من در سرعت براي نصرت اولياي خودم از همه چيزها سرعتم بيشتر است.» و بجز آنكه خداوند ميگويد: «بعضي از بندگان مؤمن من ميباشند كه حال آنها را اصلاح نمي‌كند مگر غني ، و اگر من غني را از وي بگردانم به سوي غير غني ، تحقيقاً به هلاكت مي‌افتد . و بعضي از بندگان مؤمن من ميباشند كه حال آنها را به صلاح در نمي‌آورد مگر فقر، و اگر من فقر را از وي بگردانم به سوي غير فقر ، تحقيقاً به هلاكت مي‌افتد.» 33
ص 285
علاّمه مجلسي رضوان الله عليه شرح مبسوط و نيكوئي در توضيح و تشريح اين روايت در كتاب «مرءَاة العقول» ذكر فرموده است و ما مختصر و منتخبي از آنرا كه بيشتر مناسبت با مقام ما در بحث دارد اينجا مي‌آوريم:
اين حديث، صحيح السّند مي‌باشد .
شيخ بهائي برَّد اللهُ مَضجعَه گفته است كه اين حديث صحيح السّند، و از احاديث مشهوره ميان خاصّه و عامّه است. عامّه آنرا در كتب صحاحشان با أدني تغييري بدين عبارت روايت كرده‌اند. 34
در اينجا پس از ذكر روايت، مرحوم شيخ بهائي أعلي الله درجته در مقام شرح و تفسير اين حديث بطور تفصيل بر مي‌آيد، و از حكماء و صوفيّه مطالبي را ذكر مي‌كند. و در پايان بحث ، از محقّق شريف در حواشي تفسير «كشّاف» مطلبي را نقل مي‌نمايد.
تا مي‌رسد به اينجا كه ميگويد: وَ إنَّهُ لَيَتَقَرَّبُ إلَيَّ بِالنَّوَافِلِ حَتَّي أُحِبَّهُ:
نوافل عبارت است از جميع افعال غير واجبه؛ و امّا اختصاصش به نمازهاي مستحبّه اصطلاح عرفي تازه پديد است. و معني محبّت خداوند
ص 286
سبحانه به بنده‌اش آن است كه حجاب را از روي پرده دلش برمي‌دارد و وي را متمكّن مي‌كند تا در بساط قرب او قدم گذارد. زيرا آنچه را كه خداوند به عنوان وصف براي خود اتّخاذ فرموده است، بايد به اعتبار غايات اخذ گردد نه به اعتبار مبادي.
و علامت محبّت خداي سبحانه به بنده‌اش آن مي‌باشد كه او را توفيق مي‌بخشد تا از عالم غرور پهلو تهي كند، و به سوي عالم نور ارتقاء حاصل نمايد. با خداوند انس گيرد، و از ماسواي او در وحشت باشد. و جميع هموم او در هم پيچيده و بصورت هَمّ واحد درآيد.
بعضي از عارفان گفته‌اند: إذا أرَدْتَ أنْ تَعْرِفَ مَقامَكَ ، فَانْظُرْ فِيما أقامَكَ !
«اگر مي‌خواهي مقام خودت را بشناسي، ببين تا خدا تو را در كجا اقامت داده است!»
درباره اين فقره: «پس زمانيكه من او را دوست داشتم، گوش او مي‌باشم كه با آن مي‌شنود.» فرموده است:
بعضي از صوفيّه و اتّحاديّه و حلوليّه و ملاحده به ظواهر آن عبارات تمسّك نموده، و از بواطن اين استعارات اعراض كرده‌اند؛ بنابراين هم خودشان گمراه شده‌اند و هم ديگران را گمراه نموده‌اند ، با اينكه عقل جميع خردمندان حكم مي‌كند به استحاله اتّحاد چيزي با اشياء كثيره متباينه الحقآئق مختلفه الآثار.
اين از طرفي؛ و از طرف ديگر كفر صريحي را كه ذكر نموده‌اند اختصاصي به محبّين و عارفين به خدا ندارد، بلكه حكم مي‌كنند به اتّحاد خداي تعالي با جميع اصناف موجودات حتّي سگها و خوكها و قاذورات ؛ سُبْحَـٰنَهُ و وَ تَعَـٰلَي' عَمَّا يَقُولُونَ عُلُوًّا كَبِيرًا.
ص 287
در اينجا علاّمه مجلسي ، گفتار شيخ (قدّه) را ختم نموده و سپس خودش در شرح و تفصيل اين حديث شروع كرده ميگويد:
بنابراين، اين اخبار نفي كننده مذاهب فاسده آنان است، نه اثبات كننده آن . و براي اين اخبار نزد اهل ايمان و اصحاب بيان و ارباب لسان ، معاني واضحه‌اي مقرّر است كه اذهان ، آنها را تلقّي به قبول مي‌كند. و مبتني بر مجازات و استعارات شايعه‌اي مي‌باشد كه در حديث و قرآن موجود است. و مشتمل است بر نكات بليغه‌اي كه صاحبان فكر و معني آنرا استحسان مي‌نمايند و منافات با عقائد اهل ايمان ندارد. و ما در اينجا اشاره به برخي از آنها مي‌نمائيم:
اوّل: چيزي است كه شيخ بهائيّ قدّس سرّه ذكر كرده است (و اگر چه در ابتداي كلامش سست آمده است) او ميگويد: از براي صاحبدلان در اين مقام ، كلمات سَنيّه و اشارات سَريّه و تلويحات ذوقيّه‌اي است كه مشام جانها را عطرآگين مي‌سازد، و استخوان پوسيده قالبها را حيات نوين مي‌بخشد. كه بدان معاني عاليه راه نمي‌يابد و بر مَغزَي و مراد آن اطّلاع حاصل نمي‌كند مگر كسيكه بدنش را در رياضتها به سختي درافكنده باشد و نفسش را به مجاهدتها رنج بخشيده باشد ، تا اينكه از مذاق آنان اشراب گردد و از مطلبشان سر درآورد.
و امّا كسيكه آن رموز خفيّه را ادراك نكند، و بدان گنجهاي ذي‌قيمت راه نبرده باشد، به علّت اعتكاف و درنگش بر حظوظ دنيّه و انهماكش در لذّات بدنيّه؛ وي از استماع آن كلمات در خطر عظيم مهلكي از واژگون شدن در قعر چاههاي الحاد، و وقوع در سرازيريهاي پرنشيب حلول و اتّحاد، در هلاكت بزرگ و شقاوت سترگي درخواهد افتاد. تَعالَي اللَهُ عَنْ ذَلِكَ عُلُوًّا كَبيرًا .
آنگاه شيخ بهائي (ره) فرموده است: ما در اينجا با بياني كه متناسب افهام باشد و اخذ آن آسان باشد، مبادرت به سخن مي‌نمائيم و مي‌گوئيم: اين مطالب
ص 288
در مبالغه در قرب و بيان استيلاي سلطان محبّت خداوندي است بر ظاهر و باطن ، و بر سرّ و آشكاراي بنده‌اش.
بنابراين ـ و اللهُ أعلمُ ـ مراد آن خواهد بود كه خدا ميگويد: من هنگاميكه بنده‌ام را دوست دارم ، او را به محلّ انس با خودم مي‌كشانم و بسوي عالم قدس مي‌گردانم، و فكرش را مستغرق در اسرار ملكوت و حواسّش را مقصور بر تابش انوار جبروت مي‌كنم . در اينصورت گامش در مقام قرب من استوار ميشود، و گوشت و خونش با محبّت من آميخته مي‌گردد . تا بجائي مي‌رسد كه از خودش پنهان و از حواسّش به نسيان مي‌گرايد، و اغيار و بيگانگان در نزد وي متلاشي و نابود مي‌شوند؛ تا اينكه من به منزله گوش و بصر او خواهم گشت ، همانطور كه گوينده‌اي گفته است:
جُنوني فيكَ لا يَخْفَي وَ ناري مِنْكَ لا تَخْبُو ( 1 )
1 ـ ديوانگي من در تو پنهان نمي‌باشد، و آتش من از تو خاموش نمي‌گردد!
2 ـ بنابراين تو هستي كه گوش و ديدگان و اعضاء و اركان و دل من مي‌باشي !
و فرموده است رحمه الله عليه: يَبْطُِشُ بِهَا با كسره و ضمّه ، يعني خدا با آن دست مي‌گيرد. و اصل معني بَطْش ، با عنف و سطوت گرفتن مي‌باشد ـانتهي كلام شيخ (ره).
در اينجا علاّمه مجلسي (ره) علاوه بر اين وجه، پنج وجه ديگر ذكر كرده است و پنجمين را وجه مورد قبول و پسند خود قرار داده، و در وجه ششمين گويد: اين وجه رفيع‌تر، و دلنشين‌تر، و شيرين‌تر، و دقيق‌تر، و لطيف‌تر، و پنهان‌تر مي‌باشد از وجوه گذشته. و آن اين استكه: عارف چون از شهوات خود
ص 289
و از اراده خود بيرون شود، و محبّت حقّ بر عقل و روح و مسامع و مشاعرش متجلّي گردد، و جميع امورش را به خداوند تفويض نمايد، و در مقام تسليم و رضا به همه مقدّرات و احكام پروردگارش گردد؛ در اينحال حضرت پروردگار سبحانه متصرّف در عقل و قلب و قواي او ميشود و امور وي را طبق آنچه را كه خدا دوست دارد و مي‌پسندد تدبير مي‌كند. بنابراين او اشياء را بر منهاج مشيّت و اراده مولايش طلب مي‌نمايد؛ همانطور كه خداوند سبحانه در حال خطاب به آنان گفته است: وَ مَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ اللَهُ . 35
همينطوري كه در تأويل اين آيه ، در اخبار غامضه از معادن حِكَم و اسرار و ائمّه اخيار وارد شده است.
و از پيغمبر صلّي الله عليه وآله وسلّم روايت است كه فرمود:
قَلْبُ الْمُوْمِنِ بَيْنَ أَصْبَعَيْنِ مِنْ أَصَابِـعِ الرَّحْمَنِ ؛ يُقَلِّبُهَا كَيْفَ يَشَآءُ .
«قلب مومن در ميان دو انگشت از انگشتان خداوند رحمن مي‌باشد؛ آنرا مي‌گرداند به هر كيفيّتي كه بخواهد.»
و همچنين پروردگار اعلاي وي در سائر جوارح و قواي او تصرّف مي‌نمايد؛ همانطور كه مخاطباً به پيامبرش حضرت مصطفي فرموده است: وَ مَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَلَـٰكِنَّ اللَهَ رَمَي' 36 .
ص 290
و ايضاً فرموده است: إِنَّ الَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنـَّمَا يُبَايِعُونَ اللَهَ يَدُ اللَهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ . 37
و بدينجهت مي‌باشد كه طاعتشان طاعت خدا و معصيتشان معصيت خدا گرديده است . و واضح ميشود معني كلام خداي تعالي: « كُنْتُ سَمْعَهُ وَ بَصَرَهُ » وَ أنَّهُ بِهِ يَسْمَعُ وَ يُبْصِرُ . و همچنين است سائر مشاعر وي كه به نور خدا و به تنوير خدا ادراك مي‌كند، و سائر جوارح او كه با تيسير و تدبير خدا به حركت در مي‌آيد: فَسَنُيَسِّرُهُ و لِلْيُسْرَي' . 38
و قريب به اين معني است آنچه را كه حكماء ، به گمانشان ذكر كرده‌اند در اتّصال نفس به عقول مفارقه و انوار مجرّده ؛ آنجا كه گفته‌اند:
گاهي از اوقات نفس بواسطه شدّت اتّصالش به عقل فعّال به حيثيّتي ميشود كه عقل به منزله روح براي نفس ميشود، و نفس به منزله بدن براي عقل مي‌گردد؛ در آنصورت نفس ملاحظه معقولات را در لوح عقل مي‌نمايد و تدبير امور خودِ عقل را مي‌كند مانند تدبيري كه نفس بدن را مي‌نمايد.
ص 291
و لهذا از نفس غرائبي سر مي‌زند كه سائر مردم از آن عاجز هستند ، مانند إحياء مردگان، و شقُّ القمر و أمثالهما.
صاحب كتاب «الشّجرةُ الإلهيّة» 39 گويد: همانطور كه نفس در حال تعلّق به بدن، چنين مي‌پندارد كه نفس خود بدن است و يا در داخل بدن است، در صورتيكه نه خود آن است و نه در داخل آن؛ همينطور نفس كامله‌اي كه از بدن مفارقت نمايد و تعلّقش را از آن قطع كند ، از شدّت قوّت و شدّت نوريّتش و از شدّت علاقه عشقيّه‌اش با نور الانوار و با انوار عقليّه چنان مي‌پندارد كه خودش وجود آنها مي‌باشد. در آن حالت انوار، مظاهر نفوس مفارقه مي‌شوند همانگونه كه ابدان مظاهر آنها نيز بوده‌اند.
اينست معني اتّحاد؛ نه به معني گرديدن دو چيز مختلف ، چيز واحد. آن باطل است‌ـ انتهي .
تا آنكه مجلسي گويد: محقّق طوسي قدَّس اللهُ سرَّه القُدّوسيّ گفته است: عارف چون از نفسش منقطع شود و به حقّ متّصل گردد ، تمام قدرتها را مستغرق در قدرت حقّ مي‌بيند كه به جميع مقدورات تعلّق يافته است. و تمام علمها را مستغرق در علم حقّ مي‌بيند كه چيزي از موجودات از آن پنهان نمي‌باشد . و جميع اراده‌ها و خواستها را مستغرق در اراده او مي‌بيند كه چيزي از ممكنات انفكاك از آن ندارند. بلكه كلّ وجود و كلّ كمال وجود را صادر از حقّ و فائض از جانب او مي‌نگرد.
بناءً عليهذا در آن حالت ، حقّ چشم او مي‌گردد كه با آن مي‌بيند، و گوش
ص 292
او ميشود كه با آن مي‌شنود، و قدرت او ميشود كه با آن كار مي‌نمايد، و علم او مي‌گردد كه با آن مي‌داند ، و جود او ميشود كه با آن مي‌بخشد . و در آنصورت عارف در حقيقت و واقع الامر متخلّق به «أخلاق الله» گشته است.
و برخي از محقّقين در شرح اين خبر نيز گفته‌اند: معني محبّت خدا ، كشف حجاب است از روي قلب بنده ، و متمكّن ساختن و مقرّب داشتن او را به ذات خود. و معني محبّت بنده ، عبارت است از ميل نفس بنده به چيزي بجهت كمالي كه در آن ادراك مي‌نمايد ، به حيثيّتي كه او را وادار مي‌كند تا بجاي‌آورد آن عملي را كه وي را بدان چيز نزديك سازد.
بنابراين، چون بنده خدا دانست كه كمال حقيقي وجود ندارد مگر براي الله ، و جميع كمالاتي را كه در خود و در غير خود مي‌بيند از الله است و به الله است و به سوي الله است؛ محبّت ديگر براي او وجود ندارد مگر لِلَّهِ و في‌اللَهِ . و اين ادراك و فهم اقتضا مي‌كند تا آنكه پيوسته بنده اراده طاعت خدا ، و رغبت در كارهاي مقرِّب به سوي خدا ، و متابعت از كسيكه وسيله او به سوي معرفت و محبّت خداست داشته باشد. خداوند تعالي به پيغمبرش مي‌فرمايد:
قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللَهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَهُ . 40
ص 293
به سبب آنكه در متابعت از پيامبر در عبادت و روش و اخلاق و احوال و نوافلش، قرب به سوي خداوند حاصل ميشود؛ و بواسطه قرب ، محبّت خداوند بنده را پيدا مي‌گردد.
و بعضي از عارفين ، به پندارش گفته است كه: هنگامي كه خداوند سبحانه با ذات خود براي أحدي تجلّي كند، آن كس جميع ذوات و صفات و أفعال را متلاشي و مندكّ در أشعّه ذات و صفات و أفعال خود مشاهده مي‌نمايد، و نفس خويشتن را با جميع مخلوقات چنان مي‌يابد كه گويا وي مدبّر آن موجودات، و آن موجودات اعضاي او ميباشند. و به هر چيزي اگر وارده‌اي وارد شود، او مي‌بيند كه از ناحيه او وارد شده است.
او ذات خود را ذات واحده، و صفت خود را صفت واحده آن ذات، و أفعال خود را أفعال واحده آن ذات مي‌بيند . زيرا وي با تمام شراشر و كلّيّت خويش مستهلك در عين توحيد گرديده است. و براي انسان در عالم توحيد، مرتبه‌اي فراتر از اين مرتبه وجود ندارد.
و از آنجائيكه بصيرت روح انساني منجذب به مشاهده جمال ذات خدا ميشود، نور عقل او كه فرق گذارنده مابين موجودات مي‌باشد ، در غلبه نور ذات قديمه مستتر و مختفي مي‌گردد، و تميز ميان قِدَم و حدوث از ميان مي‌رود؛ بجهت زُهوق باطل در وقت پيدايش حقّ.
و گفته شده است: به اين معني اشاره دارد آنچه را كه در حديث نبوي آمده است: عَلِيٌّ مَمْسُوسٌ فِي ذَاتِ اللَهِ . «عليّ خدا زده شده است.»
و احتمال مي‌رود اين مهمّ تنها سرّي باشد در صدور بعضي كلمات غريبه از مولانا أميرالمومنين عليه السّلام در خطبه البيان و أمثالهاـ انتهي گفتار بعضي از عارفين.
مجلسي در پايان اين بحث كه همينجا خاتمه مي‌يابد، گويد: اكتفا نمودن
ص 294
به آنچه را كه ما گذرانديم در اينجا از مطالب و اشاره نموديم ، و ترك خوض در آن مسالك خطيره اولي و احوط و أحري مي‌باشد ؛ و اللهُ المُوفِّقُ لِلهُدي. 41
شيخ بهاء الدّين عامِليّ در كتاب «أربعين» خود ، يكي از چهل روايت صحيحه را اين روايت شمرده است . و با سند متّصل خود از كليني همانطور كه مجلسي از او نقل كرد، نقل مي‌كند و پس از شرح زيبائي كه بعضي از آن گذشت آنرا خاتمه مي‌دهد. 42
سيّد عليخان حسينيّ حسنيّ مَدَنيّ شيرازيّ معروف به كبير ، در «شرح‌صحيفه مباركه كامله سجّاديّه» ايضاً آنرا ذكر نموده است. 43
سيّد حسن شيرازي در كتاب «كلمه الله» آنرا ذكر نموده است. 44
غزالي در كتاب «إحيآء العلوم» در كتاب محبّت و شوق به خداوند آورده است. 45
سيّد حيدر آملي در كتاب «جامع الاسرار و منبع الانوار» كه با تصحيح هَنْري كُربن طبع شده است در چهار موضع بدين حديث استشهاد نموده است:
ص 295
اوّل در ص 204 (به شماره 393 ): أمّا قَوْلُهُ تَعالَي فيهِ (أيْ مَقامِ الْوَحْدَةِ الذّاتيَّةِ) فَكَقَوْلِهِ في الْحَديثِ الْقُدْسيِّ: لَا يَزَالُ الْعَبْدُ ـ تا آخر .
دوّم در ص 249 (به شماره 495 ): قُلْن: جَوابُكَ في هَذا السُّؤالِ مِنْ طُرُقِهِمْ (هُوَ) في غايَةِ الْوُضوحِ ؛ وَ هُوَ أنَّهُمْ يَقولونَ: نَحْنُ إذا أثْبَتْنا أنَّ الإمامَ يَجِبُ أنْ يَكونَ مَعْصومًا و منصوصًا (عَلَيْهِ) ـ تا آخر .
سوّم در ص 605 (به شماره 1269 ): وَ حَقُّ الْيَقينِ هُوَ أوَّلُ دُخولِهِمْ في‌الْبَقآءِ الْحَقيقيِّ الْحاصِلِ بَعْدَ الْفَنآءِ الْكُلّيِّ الْمُسَمَّي بِالْفَرْقِ بَعْدَ الْجَمْعِ ، الَّذي هُوَ مَقامُ التَّكْميلِ وَ الرُّجوعِ إلَي الْكَثْرَةِ بِاللَهِ لا بِهِ ؛ لِقَوْلِ اللَهِ تَعالَي: وَ مَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَلَـٰكِنَّ اللَهَ رَمَي' . وَ لِقَوْلِهِ في الْحَديثِ الْقُدْسيِّ ـ تا آخر .
چهارم در ص 675 (به شماره 119 ): وَ هَذا هُوَ مَقامُ مُشاهَدَةِ الْعَبْدِ نَفْسَهُ مَعَ كَثْرَتِها في مِرْءَاةِ الْحَقِّ واحِدَةً ـ تا آخر .
اين افراد از خاصّه‌اند كه در اين كتب مذكوره روايت نموده‌اند ؛ البتّه بنا بر قول محقَّق در تشيّع غزالي در آخر عمر خود ، چنانكه از كتاب «سرّ العالَمِين» پيداست . و ما در مجلّد هشتم از «امام شناسي» از دوره علوم و معارف اسلام در اين باره بحث كافي كرده‌ايم. 46
و نيز حقير فقير مولّف اين كتاب «الله شناسي» اين حديث مبارك را در چند جاي ديگر از اين دوره علوم و معارف اسلام: مجلّد نهم از «امام‌شناسي» 47 و مجلّد دوّم از «معاد شناسي» 48 و همچنين «مهر تابان» 49 و «توحيد علمي و
و امّا از عامّه: بخاري در كتابُ الرّقاق، بابُ التّواضع روايت كرده است. 51 و راغب اصفهاني در «مفردات» در كتابُ القاف در مادّه قرب ذكر نموده است و گفته است: و بر اينگونه از قرب ، پيغمبر عليه الصّلوه و السّلام از خداوند تعالي حكايت كرده است كه:
مَنْ تَقَرَّبَ إلَيَّ شِبْرًا ، تَقَرَّبْتُ إلَيْهِ ذِرَاعًا . «كسيكه به قدر يك وجب به من نزديك شود، من به قدر يك ذراع به او نزديك مي‌شوم.»
و ايضاً حكايت پيامبر از خداوند كه: مَا تَقَرَّبَ إلَيَّ عَبْدٌ بِمِثْلِ أَدَآءِ مَاافْتَرَضْتُ عَلَيْهِ ـ تا آخر خبر. 52
أحمد بن حنبل از عبدالواحد: مولي عُروه ، از عروه ، از عائشه روايت نموده است. 53
گاهي از اوقات نفس بواسطه شدّت اتّصالش به عقل فعّال به حيثيّتي ميشود كه عقل به منزله روح براي نفس ميشود، و نفس به منزله بدن براي عقل مي‌گردد؛ در آنصورت نفس ملاحظه معقولات را در لوح عقل مي‌نمايد و تدبير امور خودِ عقل را مي‌كند مانند تدبيري كه نفس بدن را مي‌نمايد.